Monday, May 7, 2007
Thursday, April 19, 2007
Friday, April 13, 2007
Όνειρο. (γιατί?)
Πρωϊνό. Φως.
-Έφτασε η ώρα να το κάνω. Θα ερχόταν έτσι κι αλλιώς. Λοιπόν είναι τώρα. Και είναι όσο καλύτερα μπορούσε να είναι. Έλα δώσε μου το χέρι σου. Βάλτο στην καρδιά μου. Παλμός. Παλμός. ……………..
Όλα γύρω αχνογάλαζο φωτεινό.
Ναι ήξερα πως θα γινόταν. Δεν προλαβαίνω να αντιδράσω.
Αλλά δεν υπήρξε καμμιά προειδοποίηση.
Μια μικρή πτώση.
Ένα λεκεδάκι σκουριάς.
Το σπίτι είναι μεγάλο. Κουρτίνες τραβηγμένες. Μπαίνει φως. Ο κόσμος πολύς.
Όχι οικείος. Αλλά όχι σε δυσάρεστο βαθμό.
Μαυροφορεμένοι. Δεν θρηνούν.
Γύρω από το τραπέζι.
Κανονίζουν και διεκπεραιώνουν την τελετή κάπως…τυπικά.
Σαν μια συνήθη τελετουργία. (Της ζωής?)
Εξηγώ πως έγινε. Δεν θρηνώ ούτε εγώ.
Υπάρχει μια μεγαλόσωμη γυναίκα. Ή έτσι φαίνεται.Αλλά όχι ιδιαίτερα μεγάλη σε ηλικία. Δεν τη γνωρίζω. Ούτε κι εκείνη. Δεν ενδιαφερόμαστε ιδιαίτερα να αναπτύξουμε κάποια επαφή. Ωστόσο υπάρχει αμοιβαία αναγνώριση. Και ένα είδος σεβασμού.
Πηγαίνω προς την πόρτα.
Δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμη.
Αλλά πρέπει να σου πω τι συμβαίνει κι εσύ δεν είσαι εκεί.
Δ Ι Α Λ Υ Ο Μ Α Ι
σε λυγμούς.
Και μόνο από αυτό.
-Έφτασε η ώρα να το κάνω. Θα ερχόταν έτσι κι αλλιώς. Λοιπόν είναι τώρα. Και είναι όσο καλύτερα μπορούσε να είναι. Έλα δώσε μου το χέρι σου. Βάλτο στην καρδιά μου. Παλμός. Παλμός. ……………..
Όλα γύρω αχνογάλαζο φωτεινό.
Ναι ήξερα πως θα γινόταν. Δεν προλαβαίνω να αντιδράσω.
Αλλά δεν υπήρξε καμμιά προειδοποίηση.
Μια μικρή πτώση.
Ένα λεκεδάκι σκουριάς.
Το σπίτι είναι μεγάλο. Κουρτίνες τραβηγμένες. Μπαίνει φως. Ο κόσμος πολύς.
Όχι οικείος. Αλλά όχι σε δυσάρεστο βαθμό.
Μαυροφορεμένοι. Δεν θρηνούν.
Γύρω από το τραπέζι.
Κανονίζουν και διεκπεραιώνουν την τελετή κάπως…τυπικά.
Σαν μια συνήθη τελετουργία. (Της ζωής?)
Εξηγώ πως έγινε. Δεν θρηνώ ούτε εγώ.
Υπάρχει μια μεγαλόσωμη γυναίκα. Ή έτσι φαίνεται.Αλλά όχι ιδιαίτερα μεγάλη σε ηλικία. Δεν τη γνωρίζω. Ούτε κι εκείνη. Δεν ενδιαφερόμαστε ιδιαίτερα να αναπτύξουμε κάποια επαφή. Ωστόσο υπάρχει αμοιβαία αναγνώριση. Και ένα είδος σεβασμού.
Πηγαίνω προς την πόρτα.
Δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμη.
Αλλά πρέπει να σου πω τι συμβαίνει κι εσύ δεν είσαι εκεί.
Δ Ι Α Λ Υ Ο Μ Α Ι
σε λυγμούς.
Και μόνο από αυτό.
Wednesday, April 11, 2007
2x7
"Όχι σαν τους άλλους. Μοναδικός ακόμη και στον τρόπο που μοίραζε αγάπες κι εχθρότητες στον ίδιο υπερθετικό. Από ευγενές κοίτασμα ο ίδιος, ούτε που του πέρασε ποτέ απ' το νου πως ένας διαφορετικός τρόπος ζωής μπορούσε να υπάρξει. Στις δύσκολες στιγμές που συνέπεσε να περάσουμε του εστάθηκα μία φορά και μου εστάθηκε δέκα. Τέτοιας καρδιάς μόνον οι άνθρωποι των άκρων γίνονται, και ήταν των άκρων.Γι' αυτό και, πάνω στη φόρα που έπαιρνε για να κυριαρχήσει στα πράγματα, κόπηκε πολλές φορές μέχρις αίματος, και πάνω στο μέταλλο, και πάνω στο κρύσταλλο, που ενίοτε και κατά καιρούς ήμασταν εμείς οι άλλοι. Πολλές φορές έδειχνε πως ήξερε να φιλιώνει με τον εχθρό και ν' αντιμάχεται το φίλο του, να χάνει γενναιόδωρα, και ας είναι καλά η ζημία. Το θέμα γι' αυτόν ήταν να διευθετεί σωστά τον κίνδυνο και να αδιαφορεί για τις εκάστοτε προκλήσεις των καιρών.Στο βάθος δεν βρισκόταν ένας άνθρωπος που να του μοιάζει. Και σ'αυτό μοιάζαμε"
Friday, April 6, 2007
Subscribe to:
Posts (Atom)