Συγχρονισμός.

Νερό.
Πράσινο.
Πάπλωμα.
Εδώ είναι καλά.
Χάνομαι.

Όνειρο. (γιατί?)

Πρωϊνό. Φως.

-Έφτασε η ώρα να το κάνω. Θα ερχόταν έτσι κι αλλιώς. Λοιπόν είναι τώρα. Και είναι όσο καλύτερα μπορούσε να είναι. Έλα δώσε μου το χέρι σου. Βάλτο στην καρδιά μου. Παλμός. Παλμός. ……………..
Όλα γύρω αχνογάλαζο φωτεινό.
Ναι ήξερα πως θα γινόταν. Δεν προλαβαίνω να αντιδράσω.
Αλλά δεν υπήρξε καμμιά προειδοποίηση.
Μια μικρή πτώση.
Ένα λεκεδάκι σκουριάς.

Το σπίτι είναι μεγάλο. Κουρτίνες τραβηγμένες. Μπαίνει φως. Ο κόσμος πολύς.
Όχι οικείος. Αλλά όχι σε δυσάρεστο βαθμό.
Μαυροφορεμένοι. Δεν θρηνούν.
Γύρω από το τραπέζι.
Κανονίζουν και διεκπεραιώνουν την τελετή κάπως…τυπικά.
Σαν μια συνήθη τελετουργία. (Της ζωής?)

Εξηγώ πως έγινε. Δεν θρηνώ ούτε εγώ.
Υπάρχει μια μεγαλόσωμη γυναίκα. Ή έτσι φαίνεται.Αλλά όχι ιδιαίτερα μεγάλη σε ηλικία. Δεν τη γνωρίζω. Ούτε κι εκείνη. Δεν ενδιαφερόμαστε ιδιαίτερα να αναπτύξουμε κάποια επαφή. Ωστόσο υπάρχει αμοιβαία αναγνώριση. Και ένα είδος σεβασμού.

Πηγαίνω προς την πόρτα.
Δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμη.
Αλλά πρέπει να σου πω τι συμβαίνει κι εσύ δεν είσαι εκεί.
Δ Ι Α Λ Υ Ο Μ Α Ι
σε λυγμούς.
Και μόνο από αυτό.

2x7

"Όχι σαν τους άλλους. Μοναδικός ακόμη και στον τρόπο που μοίραζε αγάπες κι εχθρότητες στον ίδιο υπερθετικό. Από ευγενές κοίτασμα ο ίδιος, ούτε που του πέρασε ποτέ απ' το νου πως ένας διαφορετικός τρόπος ζωής μπορούσε να υπάρξει. Στις δύσκολες στιγμές που συνέπεσε να περάσουμε του εστάθηκα μία φορά και μου εστάθηκε δέκα. Τέτοιας καρδιάς μόνον οι άνθρωποι των άκρων γίνονται, και ήταν των άκρων.Γι' αυτό και, πάνω στη φόρα που έπαιρνε για να κυριαρχήσει στα πράγματα, κόπηκε πολλές φορές μέχρις αίματος, και πάνω στο μέταλλο, και πάνω στο κρύσταλλο, που ενίοτε και κατά καιρούς ήμασταν εμείς οι άλλοι. Πολλές φορές έδειχνε πως ήξερε να φιλιώνει με τον εχθρό και ν' αντιμάχεται το φίλο του, να χάνει γενναιόδωρα, και ας είναι καλά η ζημία. Το θέμα γι' αυτόν ήταν να διευθετεί σωστά τον κίνδυνο και να αδιαφορεί για τις εκάστοτε προκλήσεις των καιρών.Στο βάθος δεν βρισκόταν ένας άνθρωπος που να του μοιάζει. Και σ'αυτό μοιάζαμε"

Nαι.

Πολύ.

Είναι ωραία.

Πάντα είναι ωραία. Έχω στο δεξί ώμο μου το κοράκι και με τσιμπολογάει και την επόμενη κάνω μελανιά.Τι θες βρε? γυρνάω και του λέω. Είναι ωραία.

Πάλι αίμα.

Δεν ξέρω πως.Πάλι γυαλιά. Τα μάτια σου όμως. Παγκόσμια πρώτη.

Σπινθήρες.

Έτσι τυλίγονται τα σπίτια σε φλόγες. Έτσι μπαίνεις μέσα και τους βάζεις φωτιά απ' την αρχή. Spark in the night.
(Kαμμιά φορά στα βενζινάδικα ζητούν να κλείσεις το κινητό γιατί φοβούνται τους σπινθήρες που μπορεί να προκαλέσουν...αν είναι δυνατόν! δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει φωτιά στο σπίτι!)

Οn the road

Ο δρόμος υπάρχει μόνο και μόνο για να ανακαλύπτεις ότι δεν οδηγεί πουθενά. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα άλλο εκτός από τον ίδιο το δρόμο.

Αnd yet...

(Λοιπόν, που είσαι τώρα?)

(Τι βλέπεις?)

Έχει φως ακόμα.

Δε θα παίξω με τις λέξεις. Θα τις δαγκώσω μόνο να κατρακυλήσει το αίμα τους μέσα μου.Δε θα παίξω με τις λέξεις αυτή τη φορά. Θα παίξω με τα χέρια σου. Θα τα βουτήξω στη θάλασσα. Και μετά στην άμμο. Και στην άκρη του πουθενά, θα τα βάλω να μου χτίσουν ένα σπίτι. Και μετά θα σε πάρω αγκαλιά. Εντάξει?