Όνειρο. (γιατί?)

Πρωϊνό. Φως.

-Έφτασε η ώρα να το κάνω. Θα ερχόταν έτσι κι αλλιώς. Λοιπόν είναι τώρα. Και είναι όσο καλύτερα μπορούσε να είναι. Έλα δώσε μου το χέρι σου. Βάλτο στην καρδιά μου. Παλμός. Παλμός. ……………..
Όλα γύρω αχνογάλαζο φωτεινό.
Ναι ήξερα πως θα γινόταν. Δεν προλαβαίνω να αντιδράσω.
Αλλά δεν υπήρξε καμμιά προειδοποίηση.
Μια μικρή πτώση.
Ένα λεκεδάκι σκουριάς.

Το σπίτι είναι μεγάλο. Κουρτίνες τραβηγμένες. Μπαίνει φως. Ο κόσμος πολύς.
Όχι οικείος. Αλλά όχι σε δυσάρεστο βαθμό.
Μαυροφορεμένοι. Δεν θρηνούν.
Γύρω από το τραπέζι.
Κανονίζουν και διεκπεραιώνουν την τελετή κάπως…τυπικά.
Σαν μια συνήθη τελετουργία. (Της ζωής?)

Εξηγώ πως έγινε. Δεν θρηνώ ούτε εγώ.
Υπάρχει μια μεγαλόσωμη γυναίκα. Ή έτσι φαίνεται.Αλλά όχι ιδιαίτερα μεγάλη σε ηλικία. Δεν τη γνωρίζω. Ούτε κι εκείνη. Δεν ενδιαφερόμαστε ιδιαίτερα να αναπτύξουμε κάποια επαφή. Ωστόσο υπάρχει αμοιβαία αναγνώριση. Και ένα είδος σεβασμού.

Πηγαίνω προς την πόρτα.
Δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμη.
Αλλά πρέπει να σου πω τι συμβαίνει κι εσύ δεν είσαι εκεί.
Δ Ι Α Λ Υ Ο Μ Α Ι
σε λυγμούς.
Και μόνο από αυτό.